Sędziszów w poezji
PŁYNĄC PRZEZ SĘDZISZÓW...
Z kosmosu codzienności, ze świata trudnych spraw,
Z kraju teraźniejszości, z miasta – gdzie postój trwa,
Gdy życie wciąż tarmosi za głowę, tak jak chce,
Pamięć o falę proszę, by mnie uniosła w rejs...
I płynę tak jak Kolumb na Sargassowy Szlak,
Gdzie lada liść z burtą, przelatujący ptak...
Pozwala mieć nadzieję – Bezpieczny Ląd tuż, tuż!
Lecz co, gdy z górnej rei zobaczę bezkres wód?
Przeczucie – że z oddali powróci do mnie błysk-
Odbite słońce w... balii, bo kiedym chłopcem był,
Płynąłem nią z Tarnawy gdzieś na Bąkowiec hen
Mierzawą – wokół trawy, moczarek gąszcz na dnie...
Konie i tataraki, tlącej się szlaki dym,
Od Tarni zgrzyt tartaku, ponad stawami mgły,
Dźwięk turbin wciąż mam w uszach – choć młyn już przestał mleć,
Pociąg – kiedy w świat ruszał nerwowo, „Pompki” śpiew!
Czerwona wieża ciśnień wpisana w błękit dnia,
Stacja, gdzie i pośpieszne stawały, gdy był czas...
Śpieszących maszynistów – by pognać je precz stąd,
Zabawy z wydm piaszczystych, gdzie rósł akacji rząd,
Do tego w Sędziszowie kościół i długi marsz,
Odpust na Piotra, Pawła - co roku tego dnia...
Pomiędzy straganami gubiłem szkolny rok,
A że z obwarzankami - to jeszcze jakiś grosz...
I tak powraca pejzaż z parowozownią w tle,
Gdy po ceglanym murze gwizd płynął tak, jak pieśń,
Na drugim brzegu łąka, rodzinny biały dom,
Zielona ściana Gródka, gdzie się na grzyby szło...
Lecz trafiam na brzeg trzeci, który obmywa czas,
Gdzie widzę Mamę, Tatę, Babcie i tylu z Was...
Wśród brzóz, jak... Amerykę - a ja wciąż bardziej sam...
Żegluję „Ziemia!” krzycząc - kiedyś dopłynę tam!
Z kraju teraźniejszości, z miasta – gdzie postój trwa,
Gdy życie wciąż tarmosi za głowę, tak jak chce,
Pamięć o falę proszę, by mnie uniosła w rejs...
I płynę tak jak Kolumb na Sargassowy Szlak,
Gdzie lada liść z burtą, przelatujący ptak...
Pozwala mieć nadzieję – Bezpieczny Ląd tuż, tuż!
Lecz co, gdy z górnej rei zobaczę bezkres wód?
Przeczucie – że z oddali powróci do mnie błysk-
Odbite słońce w... balii, bo kiedym chłopcem był,
Płynąłem nią z Tarnawy gdzieś na Bąkowiec hen
Mierzawą – wokół trawy, moczarek gąszcz na dnie...
Konie i tataraki, tlącej się szlaki dym,
Od Tarni zgrzyt tartaku, ponad stawami mgły,
Dźwięk turbin wciąż mam w uszach – choć młyn już przestał mleć,
Pociąg – kiedy w świat ruszał nerwowo, „Pompki” śpiew!
Czerwona wieża ciśnień wpisana w błękit dnia,
Stacja, gdzie i pośpieszne stawały, gdy był czas...
Śpieszących maszynistów – by pognać je precz stąd,
Zabawy z wydm piaszczystych, gdzie rósł akacji rząd,
Do tego w Sędziszowie kościół i długi marsz,
Odpust na Piotra, Pawła - co roku tego dnia...
Pomiędzy straganami gubiłem szkolny rok,
A że z obwarzankami - to jeszcze jakiś grosz...
I tak powraca pejzaż z parowozownią w tle,
Gdy po ceglanym murze gwizd płynął tak, jak pieśń,
Na drugim brzegu łąka, rodzinny biały dom,
Zielona ściana Gródka, gdzie się na grzyby szło...
Lecz trafiam na brzeg trzeci, który obmywa czas,
Gdzie widzę Mamę, Tatę, Babcie i tylu z Was...
Wśród brzóz, jak... Amerykę - a ja wciąż bardziej sam...
Żegluję „Ziemia!” krzycząc - kiedyś dopłynę tam!
Jacek Kowalczewski
zeto![[ZAMKNIJ]](Zasoby/Grafiki/close-img.png)